Bedenlerimizi tam olumlayacağız, kendimizi yüzde yüz olduğumuz gibi seveceğiz derken bir şey oluyor biz yine kendimizi “kilo konuşurken” buluyoruz. İçilen 1-2 biranın yarattığı büyük pişmanlık veya bir çikolatanın getirdiği suçluluk duygusuyla yaşayıp duruyoruz. Belli bir kiloya vücut şekline ulaşmayı istemede bir sorun yok belki ama “fazla” yağlarımızla, kıllarımıza, kusurlarımızla barışacak mıyız yoksa onlara karşı savaşacak mıyız derken aslında ruhumuzla savaşıyoruz.
Peki buhranlarımızın tüm suçlusu moda ve reklamlar mı? Bunca feminizm, antikapitalizm falan konuşurken nasıl hala bu “oyuna” düşüyoruz? Sporu sadece keyif veya kaslanmak için değil, zayıflamak için de yapsak feministliğimize halel gelir mi? Peki yağ/kas oranımız ne olursa “Tamamdır!” deyip artık mutlu yaşayacağız? Bir yandan çok kaslı olmama baskısına da direnmek gerekecek. Bu arada kılları, cilt lekelerini bilumum “kusur”u ne yapacağız? Yine çok doluyuz!
Sohbette bahsettiğimiz linkler:
Ürkünç MüskülerlikleRrr
No. 1 Dove: Campaign for Real Beauty
22 Examples of Thin Privilege
Killing Us Softly 4: Advertising’s Image of Women
Bizi Spotify, Apple Podcasts, Google Podcasts‘te veya diğer podcast applerinde takip edebilirsiniz. Diğer seçenekler için Anchor sayfamıza göz atın.
Eğer podcast’lerimiz, iTunes üzerinden dinliyorsanız, yıldız ve yorum yaparak bize katkıda bulunabilirsiniz.
Düşüncelerinizi bizle paylaşın! Her konuda muhabbet için bize Twitter, Instagram ve Facebook‘tan ulaşabilirsiniz.
